Skąd się one biorą?

Niemal w każdym nadleśnictwie istnieje miejsce nazywane szkółką leśną. To wydzielona powierzchnia leśna, gdzie produkuje się sadzonki drzew i krzewów leśnych do odnowień i zalesień. To tu każde posiane nasionko skrywa w sobie potencjalne życie. Na zaplanowanych i przygotowanych kwaterach w szkółce Nowy Świat wykonujemy siew częściowy rzędowy, który ułatwia pielęgnowanie gleby sposobami mechanicznymi oraz pozwala kształtować systemy korzeniowe siewek. Gatunki iglaste, takie jak sosna, świerk, modrzew siejemy przy pomocy siewnika, ręcznie natomiast wysiewamy dęby, brzozy, olchę i buka.

Ręczny siew nasion (fot. J.Girtler)

Z tych  małych nasionek wyrastają drzewka. Przez rok albo dwa ci malcy są pielęgnowani, podlewani i hartowani do trudnego leśnego życia, w którym aż roi się od niebezpieczeństw - grzybów, owadów i roślinożernych ssaków. Uczą się, że pod ziemią należy szukać wody i soli mineralnych, a ulistnionym wierzchołkiem jak najszybciej wzrastać ku słońcu.

siewki sosny (fot. T. Girtler)

Szkółkarz, aby zebrać plony swojej pracy i ochronić siewy i sadzonki musi przez cały okres wegetatywny usuwać chwasty, które jakby ze zdwojoną siłą zaczynają pojawiać się z początkiem wiosny. Uporczywie wyrastają na rzędach i międzyrzędami.  Potrafią zagłuszyć, osłabić, ograniczać wzrost i utrudniać dostęp do substancji odżywczych naszym siewkom i sadzonkom. Leśniczy musi zaplanować i prowadzić również opryski przeciwko takim chorobom jak zgorzel siewek, osutka sosny, mączniak dębu, opadzina modrzewia, czy przeciwko mszycy. Wszystko w ściśle określonych terminach i warunkach pogodowych.

Ciągnik wykonujacy opryski na szkółce leśnej ( fot. J. Girtler)

Najpilniejsi „uczniowie” szkółki przeżyją sto i więcej lat. To prawdziwa szkoła życia leśnych drzew.