Co wiemy o wiewiórkach?
Wiewiórki pospolite występują powszechnie na terenie całego kraju. Od 2014 roku podlegają częściowej ochronie gatunkowej. Występują w lasach, spotyka się je w zadrzewieniach i parkach. Zasiedlają stare budki lęgowe, duże gniazda i dziuple. Same budują gniazda w wysokich partiach drzew, np. w rozwidleniu gałęzi. Tworzą je z patyków, trawy i mchu. Wiewiórki budują kilka gniazd, a każde z nich ma inne przeznaczenie – mogą one służyć do magazynowania jedzenia, pilnowania potomstwa oraz spania.
Wiewiórka nie przechodzi w stan hibernacji, zasypia tylko w okresie największych mrozów.  Zima to dla tych zwięrząt bardzo trudny czas, w którym potrzebują schronienia przed zimnem oraz pożywienia. Wiewiórki szykują sobie przed zimą zapasy. Chowają je m.in. w dziuplach rozmieszczonych w różnych odległościach od gniazda lub w ziemi. Często gromadzą tyle zapasów, że nie są w stanie ich odnaleźć. To zaś przyczynia się do rozsiewania roślin na terenach, na których gromadzone lub transportowane są zasoby pożywienia.

Co je wiewiórka?
Wiewiórka jest zwierzęciem głównie roślinożernym. Jej przeważającym pożywieniem są nasiona drzew i orzechy. Z chęcią zjada także owoce leśne, pąki roślin, korę drzew i grzyby. Niekiedy sięga po żywność pochodzenia zwierzęcego – owady, larwy, ptaki czy jaja. Dieta wiewiórki jest dość zróżnicowana, ponieważ gryzoń ten potrafi dostosować się do aktualnych możliwości żywieniowych.

Jak dokarmiać wiewiórki?
Dostosujmy się do warunków pogodowych. Gdy jest odwilż, z pewnością wystarczy mniejsza porcja pokarmu, natomiast jeśli ziemia jest zamarznięta lub pokryta grubą warstwą śniegu, wspomóżmy wiewiórki ich przysmakami. Zadbajmy również o czystość w karmiku – zbyt długo leżące jedzenie jest szkodliwe dla wiewiórek. Ponadto wszelkie odchody zwiększają ryzyko rozprzestrzeniania się chorób. Co ważne, nie próbujmy wiewiórek oswajać, łapać ani zachęcać do zbliżenia. Wiewiórki mogą przenosić wściekliznę

Ciekawostki o wiewiórkach
1.    Wiewiórki są bardzo sprytne i potrafią zadbać o swoje zapasy na zimę. Niejednokrotnie zaobserwowano wiewiórki, które koncertowo udawały, że zakopują w danym miejscu orzeszek tylko po to, żeby zmylić potencjalnych złodziei.
2.    Kiedy wiewiórki zwęszą zagrożenie, uciekają zygzakiem. W ten sposób są w stanie zdezorientować polujące na nie drapieżniki, takie jak sowy czy jastrzębie. Ponadto wiewiórki są mistrzyniami w znajdowaniu skrótów i nowych dróg.
3.    Wiewiórki zostały wyposażone w cztery przednie zęby, które rosną w takim samym tempie przez całe ich życie. Dzięki temu, mimo zużywania się zębów, wiewiórki zawsze będą w stanie gryźć twarde przysmaki i jednocześnie piłować za długie zęby.
4.    Wiewiórki najchętniej żywią się orzechami, nasionami i owocami, ale jeśli zabraknie im jedzenia, jedzą również ślimaki, ptasie jaja i owady. Dzięki temu, że są tak doskonale przystosowane, udało im się przetrwać do dzisiejszych czasów. Dziś żyją na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy i Australii.
5.    Wiewiórki mają w policzkach woreczki, dzięki którym mogą z powodzeniem przenosić większe ilości jedzenia gromadzonego na zimę.
6.    Od lutego do maja trwa okres godowy wiewiórek. Samica jest w ciąży przez czterdzieści cztery dni, a w każdym miocie rodzi się od dwóch do czterech małych wiewiórek.
7.    Na ciele młodych wiewiórek futerko pojawia się dopiero po 19 dniach od narodzin, a z kolei dopiero po miesiącu otwierają one oczy. Przez pierwsze dwa miesiące młode ssą mleko matki, podczas gdy samiec w ogóle nie zajmuje się ich wychowaniem

Zachęcamy do przeczytania historii wiewiórki Basi w kwartalniku Echa Leśne

Dla najmłodszych natomiast mamy przezabawną historię dwóch wiewiórek. To książka „Wiewiórki, które nie chciały się dzielić”, która opowiadao o tym, że prawdziwe szczęście można odnaleźć, tylko dzieląc je z innymi .

Ostatnią rzeczą, o której myśli beztroska wiewiórka o imieniu Cyryl, są zapasy na zimę. Jest przecież tyle ciekawszych rzeczy do zrobienia! Jednak kiedy głód zagląda mu w oczy i okazuje się, że przegapił porę zbiorów, Cyryl wie, że ma ostatnią szansę, by znaleźć coś do jedzenia. Nagle na drzewie zauważa ostatnią w tym sezonie szyszkę! Ale nie tylko on czai się na smakołyk. Czy Cyryl go zdobędzie, zanim dopadnie ją najbardziej skrzętna wiewiórka w lesie? Wyjątkowy tytuł, w którym główną rolę odgrywają ilustracje. Książka wspaniale wspiera rozwój dziecka, i to na wielu płaszczyznach. Ćwiczy koncentrację, spostrzegawczość oraz pobudza wyobraźnię i kreatywne myślenie. Piękne, kolorowe i całostronicowe rysunki (inf. od wydawcy).